دوماهنامه علمی پژوهشی

با ظهور موج سوم درمان­‌های شناختی- رفتاری که عمدتاً مبتنی بر ذهن­‌آگاهی و پذیرش هستند، «شفقت» و «شفقت به خود» نیز مورد توجه و مطالعه قرار گرفته­ است. کریستین نف در سال ۲۰۰۳ به مفهوم‌­بندی سازه شفقت به خود پرداخت و ابزارهایی نیز به منظور سنجش آن معرفی کرد. هدف از این مقاله بررسی و معرفی شفقت به خود و مؤلفه‌های آن است. همچنین به ارتباط آن با آسیب‌شناسی روانی و بهزیستی، تمایز آن از عزت‌نفس، همچنین منشأ شفقت به خود و نقش آن در موقعیت­‌های درمانی پرداخته می­‌شود. در این مطالعه مروری که در سال ۲۰۱۹ انجام شده است، از مقالات نمایه شده در پایگاه‌های اطلاعاتی، پابمد، ساینس‌دایرکت، گوگل‌اسکالر و اسکوپوس استفاده شد. مجموعه مقالات بررسی‌شده شامل ۳۵ مقاله بود که تحقیقات کیفی و کمّی از سال ۲۰۰۳ تاکنون را به زبان انگلیسی در برداشت. یافته‌­ها نشان می­‌دهد شفقت به خود با اضطراب و افسردگی کمتر و بهزیستی روان­شناختی بالاتر مرتبط است. همچنین، شفقت به خود به هیجان­‌های مثبتی منجر می­‌شود. بر‌اساس نظر گیلبرت (۲۰۰۹) شفقت به خود ریشه در روابط اولیه فرد با مراقبین خود دارد اما پژوهش‌­ها نشان می­‌دهد مداخلات روان­شناختی می­‌توانند آن را افزایش داد. در مجموع، با وجود اینکه از عمر مفهوم شفقت به خود خیلی نمی­‌گذرد اما به تحقیقات زیادی منجر شده است. شفقت به خود می­‌تواند از طریق درمان­‌هایی مانند شفقت به خود توجه­‌آگاهانه، درمان متمرکز بر شفقت، کاهش استرس مبتنی بر توجه­‌آگاهی، درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی، رفتاردرمانی دیالکتیک و شناخت درمانی مبتنی بر توجه آگاهی افزایش یابد.