دوره 7، شماره 4 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1399 )
جلد 7 شماره 4 صفحات 53-42 |
برگشت به فهرست نسخه ها
معصومه کلانتری* 
1، رضا عابدی2 ، محمد طحان3
1، رضا عابدی2 ، محمد طحان3
1- دکتری تخصصی روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، rachel.chew1971@gmail.com
2- کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، واحد کاشمر، دانشگاه آزاد اسلامی، کاشمر، ایران
3- مربی، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، بیرجند، ایران
2- کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، واحد کاشمر، دانشگاه آزاد اسلامی، کاشمر، ایران
3- مربی، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، بیرجند، ایران
چکیده: (2476 مشاهده)
مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در مهارت‌های اجتماعی با مشکلات فراوانی روبه‌رو هستند.
هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش تکتیک‌های رفتاردرمانی در بهبودی و افزایش ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی در دانش‌آموزان درخودمانده بود.
روش: این پژوهش با روش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با یک گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان با اختلال درخودماندگی ۷ تا ۱۲ سال مراجعه کننده به مرکز اختلالات طلوع شهر قاینات در سال ۱۳۹۷ بود. از میان آن‌ها ۱۶ دانش‌آموز درخودمانده، به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شد. آزمودنی‌ها تحت ۹ جلسه تکتیک‌های رفتاردرمانی براساس پروتکل ABA (به مدت ۲ ماه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس درجه‌بندی اوتیسم گیلیام (گارز-۳) (۲۰۱۴) بود که قبل و بعد از مداخله توسط والدین دانش‌آموزان تکمیل شد. داده‌های جمع‌آوری شده با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۲ و آمار استنباطی ضریب همبستگی و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تکتیک‌های رفتاردرمانی در بهبودی و افزایش ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی در دانش‌آموزان درخودمانده منجر شد (P<۰/۰۵).
نتیجه‌گیری: لذا می‌توان نتیجه گرفت که تکتیک‌های رفتاردرمانی برای ارتقای ظرفیت و بهبود دانش‌آموزان درخودمانده می‌تواند روش مؤثری باشد. این موضوع خود مؤید این نکته است که نباید این دانش‌آموزان را بدون یک برنامه آموزشی مدون و متناسب با نیازهای هر کودک، به حال خود رها نمود.
هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش تکتیک‌های رفتاردرمانی در بهبودی و افزایش ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی در دانش‌آموزان درخودمانده بود.
روش: این پژوهش با روش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با یک گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان با اختلال درخودماندگی ۷ تا ۱۲ سال مراجعه کننده به مرکز اختلالات طلوع شهر قاینات در سال ۱۳۹۷ بود. از میان آن‌ها ۱۶ دانش‌آموز درخودمانده، به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شد. آزمودنی‌ها تحت ۹ جلسه تکتیک‌های رفتاردرمانی براساس پروتکل ABA (به مدت ۲ ماه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس درجه‌بندی اوتیسم گیلیام (گارز-۳) (۲۰۱۴) بود که قبل و بعد از مداخله توسط والدین دانش‌آموزان تکمیل شد. داده‌های جمع‌آوری شده با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۲ و آمار استنباطی ضریب همبستگی و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تکتیک‌های رفتاردرمانی در بهبودی و افزایش ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی در دانش‌آموزان درخودمانده منجر شد (P<۰/۰۵).
نتیجه‌گیری: لذا می‌توان نتیجه گرفت که تکتیک‌های رفتاردرمانی برای ارتقای ظرفیت و بهبود دانش‌آموزان درخودمانده می‌تواند روش مؤثری باشد. این موضوع خود مؤید این نکته است که نباید این دانش‌آموزان را بدون یک برنامه آموزشی مدون و متناسب با نیازهای هر کودک، به حال خود رها نمود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |