مقدمه: اختلال پیوستار اُتیسم اختلالی عصب تحولی است که تاکنون سبب­‌شناسی آن به‌­طور قطعی مشخص نشده است. مطالعاتی که بر روی ویژگی­‌های خویشاوندان افراد مبتلا به اختلال پیوستار اُتیسم انجام شده است، نشان داده‌­اند که خویشاوندان افراد مبتلا به اختلال پیوستار اُتیسم نیز درجاتی خفیف از علائم این اختلال را نشان می­‌دهند.
هدف: این پژوهش با هدف مقایسه کارکردهای اجرایی در والدین کودکان با و بدون اختلال پیوستار اُتیسم انجام شد. جامعه آماری شامل کل والدین کودکان با و بدون اختلال پیوستار اُتیسم در شهر سنندج بود.
روش­: نمونه مورد بررسی شامل ۳۰ نفر از والدین کودکان با اختلال پیوستار اُتیسم (۱۱ مرد و ۱۹ زن) و ۳۰ نفر از والدین کودکان بدون این اختلال (۱۰ مرد و ۲۰ زن) بود که به‌­صورت نمونه‌­برداری در دسترس انتخاب و همتاسازی شدند. ابزار این پژوهش پرسشنامه توانایی‌­های شناختی (نجاتی، ۱۳۹۲) بود. داده‌­ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چندمتغیری تحلیل شدند.
یافته­‌ها: نتایج نشان داد تفاوت میانگین نمره‌­های کنترل مهاری و توجه انتخابی (۰/۰۵>P)، تصمیم‌­گیری (۰/۰۰۱>P)، برنامه‌ریزی (۰/۰۰۱>P)، توجه پایدار (۰/۰۰۱>P) و انعطاف‌­پذیری شناختی (۰/۰۰۱>P) در والدین کودکان با و بدون اختلال پیوستار اُتیسم معنادار است.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه از فرضیه‌­های فنوتایپ گسترده اُتیسم و پیوستاری بودن اختلال پیوستار اُتیسم حمایت می­‌کند و لزوم توجه به کیفیت­‌های روان­شناختی والدین کودکان با اختلال پیوستار اُتیسم را نشان می­دهد.