دوماهنامه علمی پژوهشی

مقدمه: خودگویی هدفمند به‌عنوان شکلی از خودگویی ارگانیک یک مکانیسم حمایتی برای انواع مهارت‌های روان‌شناختی، مهارت‌های رهبری، مهارت‌های آرام‌سازی، یا مهارت‌های تمرکز استفاده می‌شود و از راهبردهای خودتنظیمی برای پیشگیری یا حل چالش‌های روانی استفاده کند.

هدف تحقیق حاضر مطالعه اثر خودگویی ارگانیک بر فراشناخت و عملکرد در تکلیف وامانده ساز بود.

روش: روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود که از بین دانشجویان رشته تربیت بدنی تعداد 48 نفر به صورت نمونه داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه خودگویی و کنترل تقسیم شدند. ابتدا، در پیش‌آزمون با استفاده از آزمون بروس عملکرد آن‌ها در تکلیف وامانده ساز و فراشناخت آن‌ها با پرسشنامه فراشناخت و فراهیجان در ورزشکاران سنجیده شد؛ سپس، پروتکل خودگویی هدفمند بر اساس چالش های روان شناختی در تکالیف استقامتی طراحی و به گروه خودگویی در سه جلسه آموزش داد شد؛ دوباره در پس‌آزمون متغیرهای همانند پیش‌آزمون اندازه‌گیری شدند. در نهایت، از تحلیل کواریانس در سطح 05/0 در نرم‌افزار SPSS برای تحلیل داده‌ها استفاده شد

یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که خودگویی هدفمند منجر به بهبود معنی‌داری عملکرد در تکلیف وامانده ساز شد (001/0>p، 5/61=_{(45، 1)}F) و همچنین؛ میزان تفکر فراشناخت آزمودنی‌های در نتیجه مداخله خودگویی هدفمند افزایش یافت  (001/0>p، 2/27=_{(45، 1)}F).

نتیجه‌گیری: به طور کلی خودگویی هدفمند به دلیل بالا بردن آگاهی ورزشکاران منجر به تطبیق و سازگاری بهتر آن‌ها با چالش‌های روان شناختی در طول تکلیف وامانده ساز شد؛ بنابراین، می تواند به عنوان یک مداخله سودمند برای بهبود عملکرد استقامتی بکار برده شود