مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
سمیه قیاسی1 
، حمید خانی پور*2 ، فریدون یاریاری3 ، رضا عظیمی4
، حمید خانی پور*2 ، فریدون یاریاری3 ، رضا عظیمی4
1- دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2- استادیار، گروه مطالعات روان‌شناختی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ،Khanipur.hamid@gmail.com
3- دانشیار،گروه روان شناسی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، کرج، ایران.
4- استادیار، گروه مطالعات اجتماعی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2- استادیار، گروه مطالعات روان‌شناختی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ،
3- دانشیار،گروه روان شناسی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، کرج، ایران.
4- استادیار، گروه مطالعات اجتماعی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده: (103 مشاهده)
مقدمه: امروزه اهمالکاری تحصیلی به مشکلی عمده و فراگیر در آموزش عالی تبدیل شده است که با هزینهها و اثرات شخصی و اجتماعی بسیاری همراه است.
هدف: هدف این مطالعه، بررسی نحوه ارتباط و تعامل انگیزش، اراده و ارزشهای فرهنگی در شکلدهی به اهمالکاری تحصیلی براساس روش داده بنیاد در دانشجویان تحصیلات تکمیلی بود.
روش: پژوهش حاضر از نوع کیفی و نظریه دادهبنیاد بود. جامعه مطالعه دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاههای تهران در سال تحصیلی 1402-1403 هستند که با ارسال اطلاعیههایی در رسانههای جمعی از آنها دعوت به عمل آمد. 18 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند و نظری انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه عمیق نیمه‌ساختاریافته و پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، 1984) استفاده شد. جهت تحلیل دادهها از کدگذاری باز، محوری، انتخابی، نرم افزار مکس کیو دی ای نسخه 20 استفاده شد.
یافتهها: نتایج پژوهش 16 مضمون فرعی و5 مضمون اصلی را مشخص ساخت. طبقه مرکزی، «عدم مراقبتگری» بود. مضامین مرتبط با پیشایندها، مداخلهگرها، عوامل بافتاری، راهبردها و پیامدها عبارت بودند از موانع انگیزشی ارادی، آنومی اجتماعی تنظیم اراده و انگیزش، ارزشهای فرهنگی ضد مراقبتگری، راهبردهای بقای خود و آسیبهای اهمالکاری تحصیلی.
نتیجه‌گیری: با توجه به یافتهها، اهمالکاری تحصیلی تنها یک نقص ارادی انگیزشی نیست و شاید تلقی آن به عنوان راهبردی تنظیمی برای مقابله با شرایط غیرمراقبتگری در افراد آسیبپذیر، صحیحتر باشد. پیشنهاد میشود با ترتیب دادن شرایط آموزشی و اجتماعی حمایتگر و مراقبتگر در سطح خرد و کلان دانشگاهی، از بروز این پدیده در افراد آسیبپذیر جلوگیری شود
هدف: هدف این مطالعه، بررسی نحوه ارتباط و تعامل انگیزش، اراده و ارزشهای فرهنگی در شکلدهی به اهمالکاری تحصیلی براساس روش داده بنیاد در دانشجویان تحصیلات تکمیلی بود.
روش: پژوهش حاضر از نوع کیفی و نظریه دادهبنیاد بود. جامعه مطالعه دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاههای تهران در سال تحصیلی 1402-1403 هستند که با ارسال اطلاعیههایی در رسانههای جمعی از آنها دعوت به عمل آمد. 18 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند و نظری انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه عمیق نیمه‌ساختاریافته و پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، 1984) استفاده شد. جهت تحلیل دادهها از کدگذاری باز، محوری، انتخابی، نرم افزار مکس کیو دی ای نسخه 20 استفاده شد.
یافتهها: نتایج پژوهش 16 مضمون فرعی و5 مضمون اصلی را مشخص ساخت. طبقه مرکزی، «عدم مراقبتگری» بود. مضامین مرتبط با پیشایندها، مداخلهگرها، عوامل بافتاری، راهبردها و پیامدها عبارت بودند از موانع انگیزشی ارادی، آنومی اجتماعی تنظیم اراده و انگیزش، ارزشهای فرهنگی ضد مراقبتگری، راهبردهای بقای خود و آسیبهای اهمالکاری تحصیلی.
نتیجه‌گیری: با توجه به یافتهها، اهمالکاری تحصیلی تنها یک نقص ارادی انگیزشی نیست و شاید تلقی آن به عنوان راهبردی تنظیمی برای مقابله با شرایط غیرمراقبتگری در افراد آسیبپذیر، صحیحتر باشد. پیشنهاد میشود با ترتیب دادن شرایط آموزشی و اجتماعی حمایتگر و مراقبتگر در سطح خرد و کلان دانشگاهی، از بروز این پدیده در افراد آسیبپذیر جلوگیری شود
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
