دوره 10، شماره 1 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1402 )
جلد 10 شماره 1 صفحات 154-139 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Salasi B, Ramezani M A, Jahan F. Comparing the effectiveness of emotion-focused therapy and schema therapy on self-efficacy and its components in addicts undergoing methadone maintenance treatment: A clinical trial study. Shenakht Journal of Psychology and Psychiatry 2023; 10 (1) :139-154
URL: http://shenakht.muk.ac.ir/article-1-1853-fa.html
URL: http://shenakht.muk.ac.ir/article-1-1853-fa.html
ثلاثی بیتا، رمضانی محمد آرش، جهان فائزه. مقایسه اثربخشی درمان هیجان‌مدار و طرحواره درمانی بر خودکارآمدی و مولفه‌های آن در معتادین با درمان نگهدارنده متادون، یک مطالعه کارآزمایی بالینی. مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت. 1402; 10 (1) :139-154
بیتا ثلاثی1 
، محمد آرش رمضانی* 2، فائزه جهان3
، محمد آرش رمضانی* 2، فائزه جهان3
1- دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران ، Arash98@gmail.com
3- استادیار، گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران ، Arash98@gmail.com
3- استادیار، گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
چکیده: (770 مشاهده)
مقدمه: درمان اعتیاد یکی از چالش‌های حوزه مطالعات سلامت روان است که بدون توجه به مولفه‌های روانشناختی به شکست می‌انجامد.
هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان‌مدار و طرحواره درمانی بر خودکارآمدی معتادین با درمان نگهدارنده متادون بود.
روش: مطالعه حاضر از نوع شبه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی معتادین تحت درمان نگهدارنده متادون در کلینیک‌های ترک اعتیاد منطقه ۵ تهران طی سال‌های ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. که از این میان ۳ کلینیک و ۵۴ بیمار به صورت هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج به پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایدهی شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) بود. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی به کمک نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی خودکارآمدی را به شکل معناداری تحت تاثیر قرار داده است (F(۱/۱۶۷, ۳۲/۶۸۷)=۴۳/۸۸۱, P<۰/۰۰۱). همچنین درمان هیجان‌مدار نیز خودکارآمدی را در سطح معناداری بهبود بخشیده است (F(۲, ۵۶)=۲۹/۰۴۸, P<۰/۰۰۱). از سوی دیگر نتایج مقایسه این دو درمان با یکدیگر نشان داد که درمان هیجان‌مدار بر بهبود متغیر خودکارآمدی و مولفه «رویارویی با موانع» در معتادین با درمان نگهدارنده متادون در مرحله پس‌آزمون اثربخشی بالاتری نسبت به طرحواره درمانی داشته باشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی هر دو درمان بر خودکارآمدی و مولفه‌های مربوط به آن، به درمانگران حوزه اعتیاد به ویژه بیماران تحت درمان با متادون پیشنهاد می‌شود از روش‌های درمانی حاضر جهت درمان مراجعین استفاده کنند و در این میان با توجه به اینکه درمان هیجان‌مدار برتری نسبی نشان داده است از این درمان به ویژه می‌توان برای بهبود رویارویی با موانع استفاده کرد.
هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان‌مدار و طرحواره درمانی بر خودکارآمدی معتادین با درمان نگهدارنده متادون بود.
روش: مطالعه حاضر از نوع شبه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی معتادین تحت درمان نگهدارنده متادون در کلینیک‌های ترک اعتیاد منطقه ۵ تهران طی سال‌های ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. که از این میان ۳ کلینیک و ۵۴ بیمار به صورت هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج به پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایدهی شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) بود. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی به کمک نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی خودکارآمدی را به شکل معناداری تحت تاثیر قرار داده است (F(۱/۱۶۷, ۳۲/۶۸۷)=۴۳/۸۸۱, P<۰/۰۰۱). همچنین درمان هیجان‌مدار نیز خودکارآمدی را در سطح معناداری بهبود بخشیده است (F(۲, ۵۶)=۲۹/۰۴۸, P<۰/۰۰۱). از سوی دیگر نتایج مقایسه این دو درمان با یکدیگر نشان داد که درمان هیجان‌مدار بر بهبود متغیر خودکارآمدی و مولفه «رویارویی با موانع» در معتادین با درمان نگهدارنده متادون در مرحله پس‌آزمون اثربخشی بالاتری نسبت به طرحواره درمانی داشته باشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی هر دو درمان بر خودکارآمدی و مولفه‌های مربوط به آن، به درمانگران حوزه اعتیاد به ویژه بیماران تحت درمان با متادون پیشنهاد می‌شود از روش‌های درمانی حاضر جهت درمان مراجعین استفاده کنند و در این میان با توجه به اینکه درمان هیجان‌مدار برتری نسبی نشان داده است از این درمان به ویژه می‌توان برای بهبود رویارویی با موانع استفاده کرد.
واژه‌های کلیدی: طرحواره درمانی، درمان هیجان‌مدار، درمان اعتیاد، درمان نگهدارنده با متادون، خودکارآمدی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
