دوره 7، شماره 3 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1399 )
جلد 7 شماره 3 صفحات 49-32 |
برگشت به فهرست نسخه ها
زهرا مرادی* 
1، مسعود صادقی2
1، مسعود صادقی2
1- کارشناس ارشد مشاوره خانواده، گروه روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، zahramoradi1214@gmail.com
2- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، خرم‌آباد، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، خرم‌آباد، ایران
چکیده: (2500 مشاهده)
مقدمه: روماتیسم مفصلی شایع‌ترین بیماری التهابی روماتیسمی است.
هدف:پژوهش حاضر مقایسه روان‌درمانی مثبت‌گرا با پذیرش و تعهد بر توانمندی‌های منش زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی بود.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شهر خرم‌آباد در سال ۱۳۹۸ بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس ۶۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی۱ (درمان مثبت‌گرا)، گروه آزمایشی ۲ (پذیرش و تعهد) و گروه گواه (هر گروه ۲۰ نفر) جایگزین شدند. در شرایط یکسان و هم‌زمان، پیش‌آزمون با پرسشنامه توانمندی‌های منش (VIA-IS) از هر سه گروه به عمل آمد. گروه‌های آزمایشی تحت درمان مثبت‌گرا و پذیرش و تعهد (۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای) قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچگونه درمانی دریافت نکردند. سپس پس‌آزمون از هر سه گروه به عمل آمد. یافته‌ها با نرم‌افزار ۲۴ SPSS در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مثبت‌گرا و پذیرش تعهد باعث افزایش توانمندی‌های منش بیماران گردید (۰/۰۵>P)، آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، درمان مثبت‌گرا بر توانمندی‌های منش دارای تأثیر بیشتری است.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج به دست آمده می‌توان گفت، روان‌درمانی مثبت‌گرا ،مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش توانمندی‌های منش در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شده و درمان مثبت‌گرا اثربخشی بیشتری داشت؛ لذا از این درمان‌ها در کنار درمان پزشکی برای بهبود توانمندی این بیماران می‌توان استفاده کرد.
هدف:پژوهش حاضر مقایسه روان‌درمانی مثبت‌گرا با پذیرش و تعهد بر توانمندی‌های منش زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی بود.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شهر خرم‌آباد در سال ۱۳۹۸ بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس ۶۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی۱ (درمان مثبت‌گرا)، گروه آزمایشی ۲ (پذیرش و تعهد) و گروه گواه (هر گروه ۲۰ نفر) جایگزین شدند. در شرایط یکسان و هم‌زمان، پیش‌آزمون با پرسشنامه توانمندی‌های منش (VIA-IS) از هر سه گروه به عمل آمد. گروه‌های آزمایشی تحت درمان مثبت‌گرا و پذیرش و تعهد (۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای) قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچگونه درمانی دریافت نکردند. سپس پس‌آزمون از هر سه گروه به عمل آمد. یافته‌ها با نرم‌افزار ۲۴ SPSS در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مثبت‌گرا و پذیرش تعهد باعث افزایش توانمندی‌های منش بیماران گردید (۰/۰۵>P)، آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، درمان مثبت‌گرا بر توانمندی‌های منش دارای تأثیر بیشتری است.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج به دست آمده می‌توان گفت، روان‌درمانی مثبت‌گرا ،مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش توانمندی‌های منش در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شده و درمان مثبت‌گرا اثربخشی بیشتری داشت؛ لذا از این درمان‌ها در کنار درمان پزشکی برای بهبود توانمندی این بیماران می‌توان استفاده کرد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |