مقدمه: بسیاری از افراد دارای لکنت، استرس فراوانی را متحمل شده و انعطاف‌پذیری شناختی آنان نیز دچار نقص است. یکی از درمان‌های نوین مطرح‌شده در درمان لکنت و مشکلات همراه با آن، مدل شبیه‌سازی ذهن است.
هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مدل شبیه‌سازی ذهن بر کاهش استرس و افزایش انعطاف‌پذیری شناختی افراد بزرگسال 40-20 ساله مبتلا به لکنت زبان است.
روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. تعداد 30 فرد مبتلا به لکنت مراجعه‌کننده به کلینیک توانمند‌سازان ذهن از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب‌شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه استرس ادراک‌شده کوهن و همکاران (1983) و پرسشنامه انعطاف‌پذیری شناختی تقی‌زاده و نیکخواه (1394) و پروتکل درمان مدل شبیه‌سازی ذهن (برگرفته از پکیج درمانی- آموزشی لکنت زبان تقی‌زاده) بود. ابتدا سطح پایه استرس و انعطاف‌پذیری شناختی افراد دو گروه اندازه‌گیری شد. سپس، گروه آزمایش به مدت 12 جلسه فردی و گروهی درمان مبتنی بر مدل شبیه‌سازی را دریافت کردند؛ درحالی‌که افراد گروه کنترل هیچ مداخله‌ای را دریافت نکرد. در آخر، بار دیگر میزان استرس و انعطاف‌پذیری شناختی افراد دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری با کمک نرم افزار SPSS-23 انجام شد.
یافته ها: پس از کنترل نمرات پیش‌آزمون گروه‌ها، یافته‌ها نشان داد درمان مبتنی بر مدل شبیه‌سازی ذهن در مقایسه با گروه کنترل، بر کاهش استرس (0.01>P) و افزایش انعطاف‌پذیری شناختی (0.05>P) افراد مبتلا به لکنت زبان مؤثر بوده است.
نتیجه گیری: استفاده از مدل شبیه‌سازی ذهن می تواند از طریق توانمندسازی ذهن افراد، به گونه ای موثر لکنت زبان و مشکلات همراه با آن را در بزرگسالان درمان کند.