دوره 10، شماره 1 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1402 )
جلد 10 شماره 1 صفحات 127-116 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2- دانشیار، گروه مشاوره و راهنمایی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ،Tajikesmaeili@khu.ac.ir
3- دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4- دکترای علوم شناختی، گروه زبان‌شناسی شناختی، موسسه آموزش عالی شناختی، تهران، ایران
2- دانشیار، گروه مشاوره و راهنمایی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ،
3- دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4- دکترای علوم شناختی، گروه زبان‌شناسی شناختی، موسسه آموزش عالی شناختی، تهران، ایران
چکیده: (1803 مشاهده)
مقدمه: در طول شیوع کرونا، اضطراب ناشی از آن منجر به پریشانی‌های روانشناختی شد و تحمل پریشانی را به چالش کشید.
هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی روابط ساختاری بین اضطراب کرونا با اجتناب تجربی با نقش میانجی تحمل پریشانی در دوره شیوع کووید-۱۹ بود.
روش: روش این مطالعه از نظر هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی از نوع همبستگی با تکیه بر روش معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه خوارزمی در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که در دوران شیوع کرونا و آموزش مجازی دانشجو بودند. بر این اساس، ۳۵۰ دانشجو به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. شرکت‌کنندگان به مقیاس‌های اضطراب کرونا علی‌پور و همکاران (۱۳۹۸)، تحمل پریشانی سیونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه اجتناب تجربی باند و همکاران (۲۰۱۱) به‌صورت گوگل فرم پاسخ دادند. در انتها داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ و AMOS نسخه ۱۴ تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد؛ مدل ساختاری بین اضطراب کرونا با اجتناب تجربی با نقش میانجی تحمل پریشانی از برازش خوبی برخوردار بود. اثر مستقیم اجتناب تجربی بر روی اضطراب بیماری کرونا به‌طور مثبت معنادار، همچنین اثر مستقیم اجتناب تجربی بر روی تحمل پریشانی و تحمل پریشانی بر روی اضطراب کرونا به‌طور منفی معنادار بود (۰/۰۱>P).
نتیجه‌گیری: اجتناب تجربی می‌تواند با نقش میانجی تحمل پریشانی میزان اضطراب کرونا را پیش‌بینی کند. براساس یافته‌ها پیشنهاد می‌شود؛ پژوهشگران در مطالعات آینده در حوزه اضطراب بیماری خصوصاً بیماری‌هایی که سرایت بالایی مانند کووید-۱۹ در بین انسان‌ها دارند، به یافته‌های روانشناختی بدست آمده از این مطالعه توجه کنند.
هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی روابط ساختاری بین اضطراب کرونا با اجتناب تجربی با نقش میانجی تحمل پریشانی در دوره شیوع کووید-۱۹ بود.
روش: روش این مطالعه از نظر هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی از نوع همبستگی با تکیه بر روش معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه خوارزمی در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که در دوران شیوع کرونا و آموزش مجازی دانشجو بودند. بر این اساس، ۳۵۰ دانشجو به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. شرکت‌کنندگان به مقیاس‌های اضطراب کرونا علی‌پور و همکاران (۱۳۹۸)، تحمل پریشانی سیونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه اجتناب تجربی باند و همکاران (۲۰۱۱) به‌صورت گوگل فرم پاسخ دادند. در انتها داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ و AMOS نسخه ۱۴ تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد؛ مدل ساختاری بین اضطراب کرونا با اجتناب تجربی با نقش میانجی تحمل پریشانی از برازش خوبی برخوردار بود. اثر مستقیم اجتناب تجربی بر روی اضطراب بیماری کرونا به‌طور مثبت معنادار، همچنین اثر مستقیم اجتناب تجربی بر روی تحمل پریشانی و تحمل پریشانی بر روی اضطراب کرونا به‌طور منفی معنادار بود (۰/۰۱>P).
نتیجه‌گیری: اجتناب تجربی می‌تواند با نقش میانجی تحمل پریشانی میزان اضطراب کرونا را پیش‌بینی کند. براساس یافته‌ها پیشنهاد می‌شود؛ پژوهشگران در مطالعات آینده در حوزه اضطراب بیماری خصوصاً بیماری‌هایی که سرایت بالایی مانند کووید-۱۹ در بین انسان‌ها دارند، به یافته‌های روانشناختی بدست آمده از این مطالعه توجه کنند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |