دوره 10، شماره 4 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1402 )
جلد 10 شماره 4 صفحات 106-96 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محمدحسین ذبحی زارچی1 
، محسن سعیدمنش* 2، رضیه فلاح3
، محسن سعیدمنش* 2، رضیه فلاح3
1- کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
2- دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران ،M.saeidmanesh@yahoo.com
3- استادیار، گروه آموزش زبان انگلیسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
2- دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران ،
3- استادیار، گروه آموزش زبان انگلیسی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
چکیده: (874 مشاهده)
مقدمه: اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصب روانشناسی است که به وسیله نقص در تعاملات اجتماعی، زبان و رفتارهای تکراری مشخص می‌شوند.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه‌ای مغز بر زبان بیانی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم انجام شد.
روش: این مطالعه به صورت نیمه‌آزمایشی همراه با پیش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه گواه انجام شد. جامعه شامل کودکان طیف اوتیسم ۶-۴ ساله مراجعه‌کننده به کلینیک‌های توانبخشی شهرستان یزد در سال ۱۴۰۱ بود، که از بین آن‌ها ۳۰ نفر به شکل تصادفی ساده انتخاب شد. نتایج آزمون سنجش رشد نیوشا (۱۳۸۸) در سه نوبت زمانی قبل و بعد از تحریک مغزی و پیگیری مورد مقایسه قرار گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و SPSS نسخه ۲۱ انجام شد.
یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که بین میانگین نمرات زبان بیانی در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۵>P). میزان اندازه اثر درمان تحریک مغزی برای نمرات زبان بیانی نیز ۰/۴۲۱ برآورد شد. نمرات آزمون سنجش رشد نیوشا در گروه آزمایش و بعد از دریافت تحریک مغزی و مرحله پیگیری در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری افزایش پیدا کرد. (۰/۰۰۱=P)
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که درمان تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه‌ای مغز منجر به بهبود زبان بیانی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم شد. لذا توصیه می‌شود این نوع درمان، به عنوان یکی از درمان‌های مکمل در توانبخشی بیماران اوتیسم استفاده شود.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه‌ای مغز بر زبان بیانی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم انجام شد.
روش: این مطالعه به صورت نیمه‌آزمایشی همراه با پیش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه گواه انجام شد. جامعه شامل کودکان طیف اوتیسم ۶-۴ ساله مراجعه‌کننده به کلینیک‌های توانبخشی شهرستان یزد در سال ۱۴۰۱ بود، که از بین آن‌ها ۳۰ نفر به شکل تصادفی ساده انتخاب شد. نتایج آزمون سنجش رشد نیوشا (۱۳۸۸) در سه نوبت زمانی قبل و بعد از تحریک مغزی و پیگیری مورد مقایسه قرار گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و SPSS نسخه ۲۱ انجام شد.
یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که بین میانگین نمرات زبان بیانی در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۵>P). میزان اندازه اثر درمان تحریک مغزی برای نمرات زبان بیانی نیز ۰/۴۲۱ برآورد شد. نمرات آزمون سنجش رشد نیوشا در گروه آزمایش و بعد از دریافت تحریک مغزی و مرحله پیگیری در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری افزایش پیدا کرد. (۰/۰۰۱=P)
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که درمان تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه‌ای مغز منجر به بهبود زبان بیانی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم شد. لذا توصیه می‌شود این نوع درمان، به عنوان یکی از درمان‌های مکمل در توانبخشی بیماران اوتیسم استفاده شود.
واژه‌های کلیدی: تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه‌ای مغز، زبان بیانی، کودکان، اختلال طیف اوتیسم، توانبخشی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |