BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://shenakht.muk.ac.ir/article-1-1609-fa.html
، وحید احمدی* 2، شهرام مامی3
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد ایلام، دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران ، Vahid_ahmadi20@yahoo.com
3- استادیار، گروه روانشناسی، واحد ایلام، دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران
مقدمه: چاقی یک بیماری پیچیده با سبب‌شناسی چند فاکتوری است که گاهی علت و معلول بیماری دیگری از جمله دیابت است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت خود و روان درمانی بین فردی بر نظم‌دهی هیجانی و همجوشی شناختی در بیماران مبتلا به چاقی انجام شد.
روش: روش پژوهش کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به بیماری چاقی شهر اراک در سال ۱۳۹۸ بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه درمان مبتنی بر شفقت خود (۱۵ نفر)، روان درمانی بین فردی (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌ی تنظیم شناختی هیجان و پرسشنامه همجوشی شناختی بود. تحلیل داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۱>P)، همچنین روان درمانی بین فردی نسبت به درمان مبتنی بر شفقت خود دارای اثربخشی بیشتری در بهبود مهارت‌های نظم‌دهی هیجانی (۲۷/۵۷=F و ۰/۰۰۱>P) و کاهش همجوشی شناختی (۳۲/۸۳۵=F و ۰/۰۰۱>P) بود.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، روان درمانی بین فردی با افزایش بهبود مهارت‌های نظم‌دهی و کاهش همجوشی شناختی، منجر به بهبود هیجانات در مبتلایان به چاقی شد؛ بنابراین پیشنهاد می‌شود از این روش‌ها در کنار سایر روش‌های درمانی در جهت بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به چاقی استفاده شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
