مقدمه: اختلال نارسایی توجه/ بیشفعالی با تکانشگری و نقص در بازداری رفتاری همراه است، خطرپذیری نیز به عنوان جنبهی مهمی از رفتار تکانشگرانه شناخته میشود.
هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان خطرپذیری با در نظر گرفتن علائم بازداری رفتاری در کودکان دارای نشانههای نارسایی توجه/ بیشفعالی با و بدون اختلال سلوک، و مقایسه با کودکان عادی میباشد.
روش: در این مطالعه علی- مقایسهای، ۳۷ کودک دارای نشانههای نارسایی توجه/ بیشفعالی (شامل ۲۳ کودک دارای نارسایی توجه/ بیشفعالی و ۱۴ کودک دارای نارسایی توجه/ بیشفعالی توأم با علائم اختلال سلوک) از طریق نمونهگیری در دسترس انتخاب و گرایش به خطرپذیری و میزان بازداری رفتاری این کودکان به ترتیب با آزمون خطرپذیری بادکنکی (BART) و آزمون برو-نرو (Go-Nogo) اندازهگیری و با نمرات ۱۸ کودک عادی مورد مقایسه قرار گرفت. دادههای بدست آمده با استفاده از روشهای تحلیل واریانس یک و چندمتغیره با متغیر کنترل مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد، کودکانی که علاوه بر ADHD نشانههای اختلال سلوک را دارا هستند، پیش از کنترل نقایص بازداری بالاترین نمرات را در شاخصهای خطرپذیری نسبت به سایر گروهها کسب کردند (P<۰/۰۵)، اما پس از کنترل نقایص بازداری، تفاوت معناداری بین نمرات کودکان ADHD+CD و عادی در شاخصهای خطرپذیری مشاهده نشد؛ همچنین کودکان ADHD و عادی پیش و پس از کنترل نقایص بازداری رفتاری، در شاخصهای خطرپذیری تفاوت معناداری نداشتند.
نتیجه گیری: با توجه به یافتههای این پژوهش به نظر میرسد که تکانشگری کودکان ADHD نسبت به کودکان عادی عمدتاً حاصل نقص در بازداری میباشد و این در حالی است که نقص در بازداری به تنهایی پیشبینیکننده رفتار پرخطر و سازشنایافته کودکان ADHD+CD نسبت به کودکان ADHD نبوده و میتواند تابعی از گرایش به خطرپذیری بالا نیز باشد.
