دانشیار گروه پرستاری، دانشکده پرستاری، مامایی و پیراپزشکی شرق گیلان، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
چکیده: (727 مشاهده)
مقدمه: خودبیمارانگاری یکی از انواع اختلالات شبه جسمی می‌باشدکه علی‌رغم وجود سلامت بدنی، فرد حداقل به مدت ۶ ماه به وجود یک بیماری جدی درخود معتقد است و غالبا با اضطراب و افسردگی توام است. هدف: با توجه به اینکه بسیاری از پرسنل اتاق عمل تحت تنش قرار دارند و با توجه به تاثیر مستقیم عملکرد این گروه در سلامت جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعیین فراوانی اختلال خودبیمارانگاری در پرسنل اتاق عمل‌های بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام‌شده‌است. روش: این پژوهش به روش سرشماری برروی ۱۰۱ نفر از پرسنل اتاق عمل‌های بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی انجام‌شده‌است. پرسنل اتاق عمل به پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خودبیمارانگاری ایوانز پاسخ دادند و داده‌ها با استفاده از نسخه ۱۸نرم افزارspss تحلیل گردید. یافته‌ها: در این پژوهش میزان شیوع خودبیمارانگاری ۱۸/۱۹% به‌دست‌آمد. ۴۲نفر(۴۶/۷ %) سالم و ۳۲ نفر(۳۵/۶ %) تا حدودی این اختلال را داشتند. از۱۶پرسنل مبتلا به این اختلال ۱۴ مورد اختلال خودبیمارانگاری خفیف و ۲ مورد اختلال خودبیمارانگاری متوسط داشتند. رابطه‌ی معنی‌داری میان اختلال خودبیمارانگاری با جنس,مدرک تحصیلی و وضعیت تاهل مشاهده نشد . در‌حالی‌که رابطه‌ی سن و خودبیمارانگاری معنادار بود ) ۰/۰۱۳ (p=. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، شیوع بالایی از این اختلال نسبت به پژوهش‌های جهانی مشاهده شد. براساس نتایج این پژوهش، با افزایش سن، شیوع اختلال خودبیمارانگاری افزایش می یابد .علت این ارتباط معنادارآماری میتواند ناشی از افزایش اضطراب و افسردگی باشدکه نیازمند مطالعات گسترده‌تری جهت روشن شدن این موضوع می‌باشد.
