مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی کارشناسی‌ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
2- استادیار روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی سلامت، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران ،rezatalebi@smd.iaun.ac.ir
2- استادیار روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی سلامت، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران ،
چکیده: (131 مشاهده)
مقدمه: «فابینگ» پدیده‌ای آسیب‌زا است که در آن فرد در تعاملات اجتماعی به‌جای توجه به مخاطب، به گوشی هوشمند خود مشغول است.
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد راه‌حل‌محور بر اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم‌شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به آسیب فابینگ است.
روش: پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان مبتلا به فابینگ در مدارس متوسطه اول غیرانتفاعی دخترانه منطقه ۲ شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. از میان آن‌ها، ۳۶ نفر به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه به پرسش‌نامه‌های اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم شناختی هیجان پاسخ دادند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۷۵ دقیقه‌ای، آموزش مبتنی‌بر رویکرد راه‌حل‌محور دریافت کرد. پس از اتمام آموزش، دو گروه مجدداً پرسش‌نامه‌ها را تکمیل کردند و پیگیری دوماهه انجام شد. داده‌ها با «تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر» و آزمون‌های تعقیبی در نرم‌افزار spss-26 تحلیل شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که میانگین نمرات اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم شناختی هیجان در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل، در مراحل پس‌آزمون و پیگیری دوماهه تفاوت معناداری داشت (05/0>p).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، آموزش مبتنی بر رویکرد راه‌حل‌محور سبب کاهش اعتیاد به گوشی هوشمند و بهبود تنظیم شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به فابینگ شد؛ بنابراین، می‌توان از این رویکرد در مداخلات آموزشی و روان‌شناختی مرتبط استفاده کرد.
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد راه‌حل‌محور بر اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم‌شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به آسیب فابینگ است.
روش: پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان مبتلا به فابینگ در مدارس متوسطه اول غیرانتفاعی دخترانه منطقه ۲ شهر اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. از میان آن‌ها، ۳۶ نفر به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه به پرسش‌نامه‌های اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم شناختی هیجان پاسخ دادند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۷۵ دقیقه‌ای، آموزش مبتنی‌بر رویکرد راه‌حل‌محور دریافت کرد. پس از اتمام آموزش، دو گروه مجدداً پرسش‌نامه‌ها را تکمیل کردند و پیگیری دوماهه انجام شد. داده‌ها با «تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر» و آزمون‌های تعقیبی در نرم‌افزار spss-26 تحلیل شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که میانگین نمرات اعتیاد به گوشی هوشمند و تنظیم شناختی هیجان در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل، در مراحل پس‌آزمون و پیگیری دوماهه تفاوت معناداری داشت (05/0>p).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، آموزش مبتنی بر رویکرد راه‌حل‌محور سبب کاهش اعتیاد به گوشی هوشمند و بهبود تنظیم شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به فابینگ شد؛ بنابراین، می‌توان از این رویکرد در مداخلات آموزشی و روان‌شناختی مرتبط استفاده کرد.
واژه‌های کلیدی: آموزش مبتنی بر درمان کوتاه‌مدت راه‌حل‌محور، اعتیاد به گوشی هوشمند، تنظیم هیجان، فابینگ
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
