مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- کارشناسی ارشد،گروه روانشناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- کارشناسی ارشد، گروه روانشناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ،sbazzazian@gmail.com
2- کارشناسی ارشد، گروه روانشناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ،
چکیده: (38 مشاهده)
مقدمه: خواب نقش اساسی در ترمیم ارگانیسم و همچنین حفظ هموستاز و عملکرد کلی فرد دارد. بنابراین توجه به نوعی اختلال خواب مرتبط با ناهنجاری در زمان خواب که به اهمال‌کاری زمان خواب معروف است، بسیار مهم است.
هدف: مطالعه با هدف بررسی نقش تعدیل‌کنندگی خودکنترلی در رابطه بین روان‌رنجورخویی و اهمال‌کاری زمان خواب انجام شد.
روش : پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان مقطع کارشناسی در سال تحصیلی 1401- 1402 در شهر تهران بود که 343 دانشجو به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل مقیاس اهمال‌کاری زمان خواب(BPS)، مقیاس خودکنترلی(SCS) و پرسشنامه شخصیت نئو(FFI-NEO) بود. در نهایت داده‌ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون در نرم‌افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که اهمال‌کاری زمان خواب با روان‌رنجورخویی همبستگی مثبت دارد (12/0=r، 05/0>P) و با خودکنترلی همبستگی منفی دارد (37/0-=r، 01/0>P). همچنین خودکنترلی رابطه بین روان‌رنجورخویی و اهمال‌کاری زمان خواب را به‌طور معنی‌داری تعدیل می‌کند و 13 درصد از واریانس را توضیح می‌دهد. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون تأیید می‌کند که خودکنترلی (029/0-=β، 0001/0=P) به طور قابل توجهی واریانس اهمال‌کاری زمان خواب را توضیح می‌دهد.
نتیجه‌گیری: به‌موقع به رختخواب رفتن، نیاز به خودکنترلی دارد چرا که یکی از پیامدهای خودکنترلی کسب عادات خوب است و بدین ترتیب می‌تواند از رفتارهای نامطلوب جلوگیری کند پس می‌توان از طریق بهبود خودکنترلی و انطباق رفتاری به بهبود سبک زندگی افراد کمک شایانی ارائه کرد.
هدف: مطالعه با هدف بررسی نقش تعدیل‌کنندگی خودکنترلی در رابطه بین روان‌رنجورخویی و اهمال‌کاری زمان خواب انجام شد.
روش : پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان مقطع کارشناسی در سال تحصیلی 1401- 1402 در شهر تهران بود که 343 دانشجو به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل مقیاس اهمال‌کاری زمان خواب(BPS)، مقیاس خودکنترلی(SCS) و پرسشنامه شخصیت نئو(FFI-NEO) بود. در نهایت داده‌ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون در نرم‌افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که اهمال‌کاری زمان خواب با روان‌رنجورخویی همبستگی مثبت دارد (12/0=r، 05/0>P) و با خودکنترلی همبستگی منفی دارد (37/0-=r، 01/0>P). همچنین خودکنترلی رابطه بین روان‌رنجورخویی و اهمال‌کاری زمان خواب را به‌طور معنی‌داری تعدیل می‌کند و 13 درصد از واریانس را توضیح می‌دهد. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون تأیید می‌کند که خودکنترلی (029/0-=β، 0001/0=P) به طور قابل توجهی واریانس اهمال‌کاری زمان خواب را توضیح می‌دهد.
نتیجه‌گیری: به‌موقع به رختخواب رفتن، نیاز به خودکنترلی دارد چرا که یکی از پیامدهای خودکنترلی کسب عادات خوب است و بدین ترتیب می‌تواند از رفتارهای نامطلوب جلوگیری کند پس می‌توان از طریق بهبود خودکنترلی و انطباق رفتاری به بهبود سبک زندگی افراد کمک شایانی ارائه کرد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |