مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه سقا1 
، سجاد بشرپور*2 ، محمد نریمانی3
، سجاد بشرپور*2 ، محمد نریمانی3
1- دانشجوی دکتری روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
2- استاد گروه روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران. ،basharpoor_sajjad@yahoo.com
3- استاد گروه روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
2- استاد گروه روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران. ،
3- استاد گروه روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
چکیده: (22 مشاهده)
مقدمه: اختلال شخصیت مرزی با ناپایداری هیجانی، تکانشگری و مشکلات بین‌فردی همراه است. حساسیت به طرد و ضعف کنترل بازداری از عوامل اصلی تداوم این علائم‌اند و بررسی آن‌ها به درک مکانیزم‌های زمینه‌ساز و طراحی مداخلات مؤثر کمک می‌کند.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مدل‌یابی علی علائم شخصیت مرزی بر اساس حساسیت به طرد و با نقش میانجی کنترل بازداری انجام گرفت.
روش: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. نمونه‌ای به حجم ۱۵۳ نفر به روش خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. (طبق قاعده کلاین، نمونه ۱۵۳ نفری کفایت لازم برای انجام مدل‌یابی معادلات ساختاری را داراست). ابزارهای پژوهش شامل مقیاس شخصیت مرزی (STB)، مقیاس حساسیت به طرد و آزمون برو/نرو بودند. داده‌ها با رگرسیون و مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزارهای SPSS 28 و SmartPLS 3 تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد مدل کلی از برازش مطلوبی برخوردار است. حساسیت به طرد اثر مثبت و معناداری بر علائم مرزی داشت (β = 0.36)، در حالی که کنترل بازداری اثر منفی و معناداری بر این علائم نشان داد (β = −0.33). همچنین نقش میانجی‌گری کنترل بازداری در رابطه حساسیت به طرد و علائم مرزی تأیید شد (β = 0.12).
نتیجه‌گیری: این یافتهها نشان می‌دهد حساسیت به طرد در بروز و تداوم علائم شخصیت مرزی نقش دارد و کنترل بازداری به‌عنوان میانجی این ارتباط عمل می‌کند. بنابراین، کاهش حساسیت به طرد و تقویت بازداری شناختی می‌تواند از مؤلفه‌های اساسی در طراحی مداخلات درمانی برای بهبود علائم این اختلال باشد.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مدل‌یابی علی علائم شخصیت مرزی بر اساس حساسیت به طرد و با نقش میانجی کنترل بازداری انجام گرفت.
روش: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. نمونه‌ای به حجم ۱۵۳ نفر به روش خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. (طبق قاعده کلاین، نمونه ۱۵۳ نفری کفایت لازم برای انجام مدل‌یابی معادلات ساختاری را داراست). ابزارهای پژوهش شامل مقیاس شخصیت مرزی (STB)، مقیاس حساسیت به طرد و آزمون برو/نرو بودند. داده‌ها با رگرسیون و مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزارهای SPSS 28 و SmartPLS 3 تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد مدل کلی از برازش مطلوبی برخوردار است. حساسیت به طرد اثر مثبت و معناداری بر علائم مرزی داشت (β = 0.36)، در حالی که کنترل بازداری اثر منفی و معناداری بر این علائم نشان داد (β = −0.33). همچنین نقش میانجی‌گری کنترل بازداری در رابطه حساسیت به طرد و علائم مرزی تأیید شد (β = 0.12).
نتیجه‌گیری: این یافتهها نشان می‌دهد حساسیت به طرد در بروز و تداوم علائم شخصیت مرزی نقش دارد و کنترل بازداری به‌عنوان میانجی این ارتباط عمل می‌کند. بنابراین، کاهش حساسیت به طرد و تقویت بازداری شناختی می‌تواند از مؤلفه‌های اساسی در طراحی مداخلات درمانی برای بهبود علائم این اختلال باشد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
