مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
صاحبه بریمانی*1 
، فرشته میرزایی2 ، سمانه فراهانی3
، فرشته میرزایی2 ، سمانه فراهانی3
1- دکترای روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گرگان، ایران. ، sahebehbarimani1361@gmail.com
2- دکترای روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران
3- دانشجوی دکترای روانشناسی خانواده و سلامت جنسی، گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.
2- دکترای روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران
3- دانشجوی دکترای روانشناسی خانواده و سلامت جنسی، گروه روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.
چکیده: (31 مشاهده)
مقدمه: مراقبت از یک کودک معلول میتواند با پیامدهای روانی و اجتماعی متعددی برای والدین همراه باشد.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی انجام شد.
روش: تحقیق حاضر یک طرح نیمه تجربی از نوع پیشآزمون-پسآزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان مرکز آموزشی کودکان با نیازهای ویژه امام جواد شهر ساری در سال 1402-1401 بود که از بین آنها، 45 کودک انتخاب شدند و مادران آنها به طور تصادفی در گروه مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد و یا گروه کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه رشد پس از سانحه را تکمیل کردند. دادهها با استفاده از آزمون واریانس با اندازهگیریهای مکرر تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که اثر زمان (61/21=F)، اثر گروه (48/13=F) و اثر تعامل گروه زمان (82/7=F) در مورد رشد پس از سانحه در سطح 001/0 معنادار است. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، تفاوت نمرات رشد پس از سانحه در پسآزمون و پیگیری با پیشآزمون از نظر آماری معنادار هستند (001/0P<).
نتیجه‌گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی از طریق مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد قابل اصلاح است. پیشنهاد می شود در مداخلات مربوط به کودکان دچار معلولیت از این رویکردهای فرزندپروری استفاده شود.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی انجام شد.
روش: تحقیق حاضر یک طرح نیمه تجربی از نوع پیشآزمون-پسآزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان مرکز آموزشی کودکان با نیازهای ویژه امام جواد شهر ساری در سال 1402-1401 بود که از بین آنها، 45 کودک انتخاب شدند و مادران آنها به طور تصادفی در گروه مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد و یا گروه کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه رشد پس از سانحه را تکمیل کردند. دادهها با استفاده از آزمون واریانس با اندازهگیریهای مکرر تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که اثر زمان (61/21=F)، اثر گروه (48/13=F) و اثر تعامل گروه زمان (82/7=F) در مورد رشد پس از سانحه در سطح 001/0 معنادار است. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، تفاوت نمرات رشد پس از سانحه در پسآزمون و پیگیری با پیشآزمون از نظر آماری معنادار هستند (001/0P<).
نتیجه‌گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی از طریق مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد قابل اصلاح است. پیشنهاد می شود در مداخلات مربوط به کودکان دچار معلولیت از این رویکردهای فرزندپروری استفاده شود.
واژه‌های کلیدی: معلولیت جسمی- ذهنی، فرزند پروری مبتنی بر شفقت، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد، رشد پس از سانحه
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
