دوره 10، شماره 2 - ( مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت 1402 )
جلد 10 شماره 2 صفحات 146-131 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد زرند، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران ، A.manzari@iauk.ac.ir
3- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران ، A.manzari@iauk.ac.ir
3- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
چکیده: (941 مشاهده)
مقدمه: بیماری‌های مزمن کلیوی از جمله مشکلات، تهدید کننده سلامت جسمی و روانی است.
هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با رفتار درمانی دیالکتیک بر خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بود.
روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل بیماران همودیالیزی بیمارستان‌های شفا و کلینیک جوادالائمه شهر کرمان در سال ۱۴۰۱ بود. براساس روش نمونه‌گیری در دسترس ۴۵ نفر انتخاب و سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتار درمانی دیالکتیک) و یک گروه گواه جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ نفر). ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی (۲۰۰۸)، تنظیم هیجان گروس (۲۰۰۳) و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۶) بود. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره، آزمون تعقیبی توکی و نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین نمرات گروه گواه و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۰۱>P). در مقایسه با گروه گواه، گروه‌های آزمایشی خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی را بهبود بخشیدند. با وجود اینکه بین دو رویکرد آزمایشی تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نسبت به رفتار درمانی دیالکتیک اندکی بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتار درمانی دیالکتیک روش‌هایی مناسب در افزایش خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی در بیماران همودیالیزی بود؛ لذا پیشنهاد می‌گردد از این درمان‌ها در کنار سایر درمان‌های پزشکی استفاده شود.
هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با رفتار درمانی دیالکتیک بر خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بود.
روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل بیماران همودیالیزی بیمارستان‌های شفا و کلینیک جوادالائمه شهر کرمان در سال ۱۴۰۱ بود. براساس روش نمونه‌گیری در دسترس ۴۵ نفر انتخاب و سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتار درمانی دیالکتیک) و یک گروه گواه جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ نفر). ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی (۲۰۰۸)، تنظیم هیجان گروس (۲۰۰۳) و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۶) بود. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره، آزمون تعقیبی توکی و نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین نمرات گروه گواه و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۰۱>P). در مقایسه با گروه گواه، گروه‌های آزمایشی خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی را بهبود بخشیدند. با وجود اینکه بین دو رویکرد آزمایشی تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نسبت به رفتار درمانی دیالکتیک اندکی بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتار درمانی دیالکتیک روش‌هایی مناسب در افزایش خودشناسی انسجامی، تنظیم هیجان و کیفیت زندگی در بیماران همودیالیزی بود؛ لذا پیشنهاد می‌گردد از این درمان‌ها در کنار سایر درمان‌های پزشکی استفاده شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |